4. Cieszyły ją małe bzdury, przyjemności małych chwil. Cieszyły ją uśmiechy i księżyc na niebie.

Gdy wstałem Ciebie już nie było. Zawiedziony przeszedłem się po mieszkaniu, poszukując chociaż malutkiej cząstki po Tobie. Nie zostawiłaś nic, więc mogłem śnić o tym, aby Cię odwiedzić. Westchnąłem i zrobiłem sobie śniadanie. Zjadłem je w ekspresowym tempie i spojrzałem na zegarek. Do treningu zostało mi tylko dwadzieścia minut. Ubrałem się szybko, spakowałem i wybiegłem z mieszkania. Chwilę potem się tam wróciłem, żeby zabrać klucze. Wbiegłem do budynku, skąd dochodził tylko odgłos uderzania piłek o parkiet. Trener mnie zabije. Przebrałem się najszybciej jak potrafiłem i w korytarzu zrobiłem parę kółek ramionami. Moja osoba została przywitana odetchnięciem ulgi przez trenera:

- Nareszcie jesteś! Rozgrzewaj się!

Dziesięć kółek wokół boiska, długie, bardzo długie rozciąganie i stanąłem w całej swej okazałości przed trenerem. Zmierzył mnie wzrokiem i dmuchnął w gwizdek. Reszta moich kolegów odrzuciła piłki. Podbiegli do nas, oddychając głęboko. Dostaliśmy wiele rad i upomnień. W końcu podzielił szóstki i kazał w nich zagrać. Każdy niewychodzący element, powtarzaliśmy po pięćdziesiąt razy. Taka była metoda trenowania według szkoleniowca. Przynosiła efekty.

Z treningu wyszedłem tak zmęczony, że nie miałem nawet siły by zamrugać oczami. Marzyłem tylko o zimnym soku, kanapie i pilocie. Torba ciążyła mi na ramieniu, ale wytrwale podążałem w stronę mieszkania. Przechodząc ukradkiem przez rynek, rozglądałem się dookoła jak idiota. Piękna pogoda nie była widocznie powodem, dla którego wyszłabyś z mieszkania. A może jeszcze byłaś na uczelni? Tego też nigdy się nie dowiedziałem. Będąc już w mieszkaniu, odłożyłem torbę na podłogę i szybkim krokiem podszedłem do lodówki. Sałata i światło to była jedyna jej zawartość. Warknąłem pod nosem i zatrzasnąłem białe drzwiczki. Złapałem jabłko ze stołu i przeszedłem do salonu. Ułożyłem się na jasnej kanapie i mimowolnie zasnąłem.

Wiesz? Śniłaś mi się. Byłaś taka piękna w tej swojej zielonej sukience i burzą brązowych włosów, spiętych w niedbałego koka. Wyglądałaś tak cudownie, gdy włożyłaś parę stokrotek za ucho i uśmiechnęłaś się do mnie, jakby świat jutro miał przestać istnieć. Tańczyłaś, wiesz? Stałaś na trawie w parku i okręcałaś się wokół własnej osi. Gdy zakręciło Ci się w głowie, opadłaś na ziemię i roześmiałaś się głośno. Nie wiem czy mnie widziałaś… Spoglądałaś ukradkiem na dzieci bawiące się niedaleko Ciebie. Mogło być jeszcze piękniej, gdyby nie przeklęty dźwięk, który wiercił dziurę w moich uszach.

Ocknąłem się gwałtownie i rozejrzałem zdezorientowany dookoła. Ktoś bezczelnie wciskał dzwonek przy drzwiach, nie żałując hałasu. Wstałem rozkojarzony z kanapy i zmierzwiłem palcami włosy. Wyglądały jakby uderzył w nie piorun. Poprawiłem granatową koszulkę, która zmarszczyła mi się na plecach i otworzyłem drzwi. Zanim spojrzałem na przybysza, przetarłem oczy. Jednak gość postanowił nie czekać na moje zaproszenie i jak intruz wślizgnął się pod moim ramieniem:

- Wiem, że to ty – mruknąłem zaspany i zatrzasnąłem drzwi wejściowe. Po mieszkaniu rozległ się łomot. Wkroczyłem niepewnie do kuchni. Mój przyjaciel stał jak słup na środku pomieszczenia i uśmiechał się do mnie głupio, patrząc raz na moją twarz i raz na starą zbitą salaterkę od mamy.

- Wybacz, stary – jęknął przepraszająco.

- Daj spokój – westchnąłem i zebrałem szczątki szkła – I tak była okrop… No kurna mać!

Szybko rzuciłem szkło na stół i potrząsnąłem gwałtownie prawą ręką.  Przez kilka centymetrów wewnętrznej strony mojej dłoni rozciągała się szrama, z której obficie wylewała się już krew. Przekląłem kolejny raz pod nosem i podłożyłem dłoń pod lejący się strumień zimnej wody. Przyjaciel roześmiał się i poklepał mnie mocno po plecach.

- No to trzymaj się – westchnął i skierował do wyjścia.

- To po co tu przylazłeś!? – zapytałem rozwścieczony.

- Sprawdzałem, że czy nie przyprowadziłeś sobie jakiejś laski, co bym o niej nic nie wiedział – poruszył zabawnie brwiami i trzasnął drzwiami wejściowymi. Jęknąłem głośno, gdy czerwonych kropel na mojej dłoni było coraz więcej. Dopadłem szybko do apteczki i wyciągnąłem ją z szafki jedną ręką. Przycisnąłem do szramy gazę i owinąłem dłoń bandażem. Zrobiłem to tak szybko i niezdarnie, ze natychmiast się zsunął. Powtórzyłem czynność jeszcze raz i okleiłem dookoła białym plastrem. Posprzątałem wszystko o wiele ostrożniej i ponownie zerknąłem do lodówki. Moje wnętrzności ściskały się z głodu, dlatego też zdeterminowany założyłem szybko buty i z portfelem w kieszeni, wyszedłem z bloku. Rozejrzałem się dookoła i ruszyłem w stronę najbliższego sklepu, ewentualnie większego marketu. Niecałe dwadzieścia minut wyszedłem stamtąd obładowany torbami jakbym kupował jedzenie dla wojska. Bandaż na ręku zaczął mi zjeżdżać, więc szybko odstawiłem siatki na ławkę i zacząłem go gorączkowo poprawiać. W środku był cały zaplamiony krwią. Westchnąłem głośno, ściskając go mocniej jednak na nic się to nie dało.

- Cześć – usłyszałem za plecami. Odwróciłem się gwałtownie, omal nie wywijając zjawiskowego orła na kostce. Przytrzymałaś mnie za ramię swoją drobną dłonią. Uśmiechnąłem się nerwowo, patrząc w twoje piękne, błękitne oczy. Skierowałaś jednak swój wzrok na moją rękę i roześmiałaś się cicho.

- Co ty sobie już zrobiłeś? – zapytałaś niewinnie.

- Zbierałem szkło z podłogi – odparłem zmieszany. Zgarnęłaś kilka kosmyków włosów za ucho i ukradkiem na mnie spojrzałaś. Widziałem wszystko. W końcu jednak westchnęłaś i siłą zaprowadziłaś mnie pod swój blok, mówiąc, że zrobisz o wiele trwalszy opatrunek niż ten, który wykonały moje niezdarne palce. Odebrałaś ode mnie jedną z toreb i zaprowadziłaś do mieszkania. Ochoczo wbiegłaś po schodach i otworzyłaś drzwi. Miałaś dobry humor. Z resztą Ty ciągle tylko się uśmiechałaś. Odłożyłaś torby na stary, pościerany stół. Drewniana podłoga skrzypiała pod naciskiem twoich stóp. Otworzyłaś szafkę i wyjęłaś z niej pudełko z medycznym asortymentem. Przyznam, że miałaś tam o wiele więcej rzeczy niż ja. Pociągnęłaś mnie bliżej do stołu i wszystko na nim rozłożyłaś. Delikatnie rozwiązałaś bandaż. Czułem twoje zwinne palce na swojej skórze. Gdy zobaczyłaś ranę, wciągnęłaś ze świstem powietrze do płuc. Uśmiechnąłem się nerwowo.

- Ty kaleko! – powiedziałaś ze śmiechem i skierowałaś moją rękę pod wodę.

- Nie jestem kaleką – mruknąłem, przysuwając się bliżej. Spojrzałaś na mnie spod długich czarnych rzęs.

- O, doprawdy? – zapytałaś z przekąsem, opierając się o stół. Kiwnąłem nieznacznie głową. Wzruszyłaś lekko ramionami i do końca opatrzyłaś moją rękę. Schowałaś pudełko z powrotem do szafki. Zapytałaś czy chcę zostać dłużej. Podrapałem się po karku i ponownie pokiwałem. Automatycznie wstawiłaś wodę na herbatę i pociągnęłaś mnie za łokieć do salonu. Nigdy nie dowiedziałem się, dlaczego swoje mieszkanie traktowałaś jak świątynię. Musiało być ono dla Ciebie szczególnie ważne. Posadziłaś mnie na szerokiej kanapie obitej materiałem w kwieciste wzory. Rozsunęłaś błękitne zasłony, wpuszczając do środka delikatne światło. Oparłaś się o parapet, wyglądając zaciekawiona przez okno. Podszedłem do Ciebie bezszelestnie i zapytałem co widzisz ciekawego. Podskoczyłaś w miejscu i odwróciłaś się gwałtownie w moją stronę.

- Nie strasz mnie – mruknąłeś pod nosem.

- Już nie będę – oznajmiłem spokojnie. Nie odsunąłem się od ciebie nawet o krok. Wciąż mierzyliśmy się wzrokiem jakbyśmy nie mieli nic innego do roboty. W końcu czajnik w kuchni zaczął przeraźliwie gwizdać. Uciekłaś. Rozejrzałem się dookoła. Zatrzymałem swój wzrok dłużej na żółtych i zielonych ramkach. Na zdjęciach byłaś malutkim brzdącem z dużymi oczami. Nie zmieniłaś się prawie wcale. Wypiękniałaś jeszcze bardziej niż jest to możliwe. Usłyszałem twoje ciche kroki i zerknąłem do tyłu. Postawiłaś dwa żółte kubki na stoliku i usiadłaś w fotelu. Rozmawialiśmy długo. Do tej pory to pamiętam. Wypuściłaś mnie z mieszkania późnym wieczorem. Stokroć przepraszałaś, że nie dałaś mi wcześniej wyjść. Ginęłaś w samotności i z każdą chwilą coraz trudniej było mi Cię tam zostawić. Zapierałem się nogami, że zostanę jeszcze trochę, jednak ty na siłę wypchnęłaś mnie z ,,domu’’. Wręczyłaś mi do rąk torby z zakupami. Pochyliłem się lekko nad Tobą i musnąłem ustami twój policzek. Twoje oczy z każdą sekundą stawały się coraz większe, a po twarzy błądził delikatny uśmiech:

- Dziękuję – wyszeptałem i zbiegłem po schodach. 

Nie wiem czy dam radę zrobić wam prezent-niespodziankę w postaci nowego rozdziału, więc teraz wam mówię WESOŁYCH ŚWIAT! 

A tu macie przedsmak prezentu:  Grudniowi