3. Dzisiaj wracam do wspomnień bo to zamknięty etap i patrzę światu w twarz zamiast przed nim uciekać

Każdy swój dzień rozpoczynałem od wyjścia na rynek. Było to kompletną głupotą, ale się przyzwyczaiłem. Widziałem Cię prawie codziennie, a Ty usilnie próbowałaś ignorować mój wzrok, który za Tobą podążał. Ciągle w tym samym, słomianym kapeluszu. Już nie musiałaś go wiecznie poprawiać. Wbiegłaś po schodach do piekarni i wyszłaś stamtąd z bułką w dłoni. Nie potrzebowałaś wiele do szczęścia, tak myślałem na początku naszej znajomości. Z biegiem czasu okazało się, że nie potrzebujesz niczego by być szczęśliwą. Nie potrzebowałaś prezentów ani innych rzeczy materialnych. Spojrzałaś w górę i zdawałoby się, że podziwiałaś chmury, a tak naprawdę czekałaś. Nie byłem wtedy na tyle zorientowany, by do Ciebie podejść. Wpatrywałem się w twoje włosy, kwiecistą sukienkę, torbę na ramieniu, kapelusz na głowie i papier po bułce, który ściskałaś w ręku. W końcu jednak opuściłaś głowę i wbiłaś radosne, niebieskie tęczówki w moją osobę. Nie mogłem się ruszyć, zupełnie jakbym był związany. Jednak coś mnie tknęło i całkowicie skrępowany ruszyłem w twoją stronę. Byłaś o wiele niższa, więc musiałaś zadrzeć głowę do góry, by spojrzeć na moją twarz. Uśmiechnęłaś się delikatnie. Świat oszalał. Tak pięknie się uśmiechałaś.

- Pójdziesz ze mną na ciastko? – wydukałem. Spojrzałaś na mnie i wzruszyłaś lekko ramionami. Nie byłem natrętny. Przekrzywiłaś głowę w bok.

- O tej porze? Jest strasznie wcześnie.

Moja błagania nadal na Ciebie nie działały. Już chciałem skapitulować. Myślałem, że nic więcej już nie wskóram. Po dwóch twoich słowach byłem tak zdziwiony jak nigdy wcześniej:

- Więc chodźmy.

Weszliśmy do pierwszej lepszej kawiarni. Pamiętam jakby to było wczoraj. Stałaś przede mną, wpatrując się w ciastka za grubą szybą. W końcu uśmiechnęłaś się do szkła i wskazałaś palcem na babeczki. Usiadłaś przy oknie, wychodzącym na rynek. To było chyba jedno z miejsc, które tak naprawdę kochałaś. Zająłem miejsce naprzeciwko Ciebie. Zadałem Ci wiele różnych pytań, lecz na żadne nie odpowiedziałaś. Dopiero, gdy odsunęłaś od siebie talerzyk i spojrzałaś na mnie, pozwoliłaś bym znów zasypał Cię lawiną pytań. Po tym jednym spotkaniu w cukierni dowiedziałem się, że chodziłaś do ASP, kochałaś malować, dlatego co parę dni przynosiłaś płótna do domu. Nie wiedziałem dlaczego stare mieszkanie w rozpadającej się kamienicy nazywałaś domem. Mówiłaś o nim z taką czcią i oddaniem jak o niczym innym. Na takie właśnie pytanie odpowiedziałaś tylko: Bo to jest mój dom. Zdawało mi się, że masz do niego sentyment. Trudno było wyciągnąć z Ciebie jakąkolwiek informację. Gdy zacząłem Ci opowiadać o sobie, o mojej pracy, o siatkówce, roześmiałaś się cichutko.

- A to Ty byłeś na tym zdjęciu na stacji!

Zszokowałaś mnie zupełnie. Miałem wrażenie, że przez parę minut patrzę na Ciebie z otwartymi ustami. W końcu zreflektowałem się i mruknąłem coś w stylu: Tylko z tym Ci się kojarzę? Zarumieniłaś się lekko i wstałaś od stolika bez słowa. Przez parę sekund patrzyliśmy sobie w oczy. W końcu rozpoczęliśmy małą sprzeczkę o to, kto ma zapłacić. Wygrałem. Upewniłem Cię w swoim przekonaniu, że to ja powinienem zapłacić, ponieważ Cię zaprosiłem. Zrezygnowana opuściłaś kawiarnię i szybkim krokiem przemierzałaś rzeszowski rynek. Dogoniłem Cię. Zerknęłaś na mnie kątem oka. Oznajmiłaś, że nie powinienem jeść ciastek przed treningiem. Zanim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć, znalazłaś się za bramą Akademii Sztuk Pięknych. Tamten trening szedł mi o wiele lepiej. Znów zyskałem w oczach chłopaków. Nawet udało im się zaciągnąć mnie do klubu w sercu Rzeszowa. A przecież nie lubię powrotów do domu koło ranka.

Wstałem z tak ogromnym bólem głowy, że aż mi było wstyd. Nie miałem nawet siły, by pójść na ten przeklęty rynek. Myśli ciążyły mi niesamowicie. Odetchnąłem głęboko, masując skronie. Wstałem ociężale z łóżka i zerknąłem na zegarek. Było już koło południa. Jak to dobrze, że dzisiaj mieliśmy wolny dzień. Odgłos plaśnięcia bosych stóp o płytki niósł się echem po mieszkaniu. Snując się, doszedłem do kuchni i przyssałem się do butelki wody. Ostatni raz idę z chłopakami do klubu. Ostatni raz. Nie miałem siły nawet na zrobienie sobie śniadania. Przemaszerowałem słabo przez korytarz i rzuciłem się na kanapę w salonie. Włączyłem telewizor i wpatrując się w szklany ekran, okryłem się ciemnym kocem. Nie wiedziałem kiedy ponownie zasnąłem. Wiem, że śniłaś mi się. Byłaś tak piękna jak na żywo. Nie w sposób było oderwać od Ciebie wzroku. Siedziałaś na kocu w parku, a przed tobą stała sztaluga. Za ucho wsunęłaś jeden z pędzli. Próbując dopracować szczegóły na obrazie, przygryzałaś śmiesznie koniuszek języka. Chciałaś coś do mnie powiedzieć, ale nie dane mi było tego wysłuchać, bo coś wyrwało mnie ze snu. Rozejrzałem się zdezorientowany dookoła. Ktoś natarczywie walił do moich drzwi. Z beznamiętną miną otworzyłem je i wpuściłem przyjaciela do mieszkania. Spojrzał na mnie i roześmiał się głośno, powodując wybuch bomby atomowej w mojej głowie. O nic nie pytając, wszedł do salonu i rozsiadł się w fotelu. Usiadłem na kanapie, znów przykrywając się kocem. A on cały czas się ze mnie śmiał, powtarzając w kółko, że mam słabą głowę i w moim przypadku nie sprawdza się stwierdzenie, że ludzie z niebieskimi oczami nie przeżywają takiego kaca. Odburknąłem coś niewyraźnie. Mój gość jakby nigdy nic powędrował w końcu do kuchni. Parę minut potem przyniósł mi kanapki i kawę. Spojrzałem na niego z politowaniem i pokręciłem przecząco głową. Ten tylko wzruszył ramionami, mówiąc, że to i tak nie dla mnie. Usiadł obok i zaczął mleć gębą nad moim uchem, które strasznie to przeżywało.

W końcu postanowił opuścić moje mieszkanie i zostawić na pastwę losu. Wcale się nie sprzeciwiałem. Grunt, że poczułem się lepiej i to chyba za jego sprawą. I wtedy ugodził mnie niemiły fakt. Nie widziałem Cię tamtego dnia od rana. Czym prędzej ubrałem się jak ucywilizowany człowiek i powoli wyszedłem z budynku. Na zewnątrz była już szarówka, a lampy dawały z siebie coraz więcej światła. Wszystko się świeciło. Schowałem dłonie do kieszeni spodni i rozejrzałem się nerwowo dookoła. Zrezygnowany usiadłem na ławce i zatopiłem się we własnych myślach. Patrzyłem na ludzi, szukając między nimi słomianego kapelusza z czerwonymi wstążkami. Nie wiem jakim cudem to Ty mnie zauważyłaś. Siedziałem do Ciebie tyłem z opuszczoną głową, nawet się nie ruszając. Mimo to mnie rozpoznałaś i już po chwili poczułem obok Twoją obecność. Usiadłaś na tej samej ławce co ja. Na początku nie zamieniliśmy nawet jednego słowa. Przyzwyczajaliśmy się do swojej obecności. W końcu przysunęłaś się do mnie i położyłaś głowę na moim ramieniu. Byłem zdziwiony? Jak cholera. Słomiany kapelusz leżał na twoich kolanach. Z błąkającym się uśmieszkiem, bawiłaś się czerwonymi wstążkami. Nie mówiłaś nic. Czekałaś, aż ja wyduszę z siebie pierwsze słowo. Byłaś moim cichym słuchaczem. Westchnęłaś głęboko, poruszając się nieznacznie. Wstałem szybko z ławki, wyciągając dłoń w twoim kierunku. Popatrzyłaś na mnie dziwnie, po czym złapałaś rękę i dałaś się prowadzić pod ramię. Przeszliśmy cały rynek wzdłuż i wszerz, choć wiedziałem, że znasz go jak własną kieszeń. Zawędrowaliśmy pod Podpromie – mój drugi dom. Tam zacząłem spowiadać Ci się ze wszystkiego. Nie wtrącałaś żadnego słowa, tylko potakiwałaś i patrzyłaś na mnie mądrymi oczami. Przeszliśmy cały most w tę i z powrotem. Nie oponowałaś, gdy prowadziłem Cię pod mój blok. Po prostu byłaś. Tak bardzo byłem Ci za to wdzięczny, mimo że wcale tego nie okazywałem. Nie umiałem tego pokazywać. A Ty nie powiedziałaś o sobie nic. Dopiero, gdy wchodziliśmy po schodach, uświadomiłem sobie, że zmarnowałem taką okazję. A może nie chciałaś nic powiedzieć? Kolejna, nierozwikłana zagadka. Wiedziałem, że nie zostaniesz tu na długo. Otworzyłem przed Tobą drzwi, wpuszczając Cię pierwszą do środka. Milczałaś przez cały czas. Ta cholerna cisza zaczynała mi ciążyć.

- Zrobisz mi herbaty? – zapytałaś cicho i spojrzałaś odważnie w moje oczy. Pokiwałem głową i ruszyłem szybko do kuchni. Nie obrałaś specjalnego kierunku i poszłaś za mną, przejeżdżając opuszkami palców po gipsowanych ścianach. Usiadłaś na krześle obok okna i wyglądałaś przez nie. Pogoda robiła się jak pod psem. Starałaś się nie zwracać na to uwagi. Postawiłem przed Tobą żółty, gliniany kubek, do którego uśmiechnęłaś się promiennie. Nie wiedziałem czemu reagowałaś tak na ten kolor. Byłaś zagadką, ogromną tajemnicą, której nigdy nie odkryłem do końca, choć próbowałem. Postawiłaś przede mną gruby i wysoki mur, którego nie byłem w stanie przeskoczyć. Przez tyle czasu usiłowałem Cię rozgryźć. Twoja bariera była skuteczna. Jak głupi wpatrywałem się w twoją twarz, co widocznie Cię peszyło, bo za wszelką cenę próbowałaś odwrócić od siebie mój wzrok. Podskoczyłaś na krześle, gdy niebo przeszyła błyskawica, a niecałe parę sekund później rozległ się grzmot.

- Boisz się? – zapytałem niepewnie. Nie odpowiedziałaś. Mogłem się jedynie domyślać. Moje przewidywania okazały się słuszne, bo przy drugim grzmocie zareagowałaś dokładnie tak samo. Starałaś się nie patrzeć w okno, mimo że strasznie ciągnęło Cię w tamtą stronę. Chciałaś pokazać, że się nie boisz, jednak nic z tego. Gdy z nieba lunął deszcz, jęknęłaś tylko płaczliwie. Zerwałaś wzrok i utkwiłaś go w kubku z herbatą. Pogrążyliśmy się w ciszy, podczas której wsłuchiwaliśmy się tylko w grzmoty i dźwięk uderzania kropel o parapet. Przymknęłaś lekko powieki. Nie pozwoliłem Ci wrócić do domu, mimo że strasznie nalegałaś. W końcu zgodziłaś się, że przenocujesz u mnie tylko tą jedną i jedyną noc. Nasza następna sprzeczka dotyczyła miejsca twojego noclegu. Uparcie powtarzałaś, że śpisz na kanapie. Nie dałaś nic sobie powiedzieć. Na znak swojego protestu usiadłaś na meblu i wbiłaś spojrzenie w komodę naprzeciwko. Nie miałem siły. Przyniosłem Ci poduszki i cieplejszą kołdrę, którą potem odrzuciłaś i okryłaś się kocem. Ułożyłem się na łóżku, słuchając dźwięków z salonu. Na zewnątrz nadal szalała burza i gdy grzmotnęło głośno, pisnęłaś. Podniosłem się szybko z łóżka i pobiegłem cicho do Ciebie. Zaciskałaś mocno powieki. Kucnąłem przed kanapą i podniosłem dłoń. Po chwili zawahania jednak ją cofnąłem. Kolejny błysk. Zacisnęłaś palce na rogu koca. Westchnąłem cicho i pogłaskałem Cię po ramieniu. Otworzyłaś szeroko oczy i zdezorientowana spojrzałaś na mnie. Uśmiechnąłem się nikle, by dodać Ci otuchy. Z każdym moim dotykiem na twojej twarzy pojawiał się błogi spokój. Nie potrafiłbym Cię zostawić samej. Trwałem w stałej pozie do momentu aż zasnęłaś.

- Nie wiem o Tobie dużo – mruknąłem w przestrzeń – Wiem, że chodzisz do ASP, uwielbiasz malować, nazywasz swoją kawalerkę najwspanialszym domem na świecie, boisz się burzy, lubisz jest ciastka o szóstej rano, ale wiesz co chciałbym wiedzieć? Jak masz na imię…

Przymknęłaś oczy. Czułem, że odpływałaś już w krainę błogiego snu i szczęścia. Wstałem po cichu. Zanim jednak zdążyłem opuścić salon, usłyszałem Twój cichy, niknący w przestrzeni głos:

- Nadzieja.