8. Do niektórych wspomnień wraca się codziennie.

Wróciliśmy do Polski w niesamowitych humorach i ze złotymi medalami na szyi. Przebrnięcie przez warszawskie lotnisko było wręcz niemożliwe, ale w końcu się udało. Dostaliśmy do trenera dwa tygodnie wolnego. Potem musieliśmy wracać do Spały, aby przygotować się na Igrzyska Olimpijskie. Kolejny wielki turniej był przed nami. Kibice pokładali w nas wielkie nadzieje, licząc na to, że pokonamy wszystkich i wygramy te niesamowite zawody. Cieszyłem się na powrót do Rzeszowa. Ledwo rozpakowałem swoje walizki i wrzuciłem je do szafy, w mieszkaniu rozbrzmiał dźwięk dzwonka. Stałaś na klatce w długiej, żółtej spódnicy i czarnej bluzce. Przytrzymałaś ręką kapelusz, gdy zadarłaś głowę do góry. Przełknąłem ślinę, gdy mądrymi oczami zlustrowałaś całą moją osobę. Wślizgnęłaś się do środka pod moim ramieniem i położyłaś kapelusz na komodzie.

- Chyba musimy pogadać – mruknęłaś, wchodząc do kuchni. Czułaś się jak u siebie w domu, w końcu często tu bywałaś. Wiedziałaś, że nie rwę się do kucharzenia. Wzięłaś więc jabłko z kolorowej misy i czekałaś aż pojawię się za Tobą w pomieszczeniu. Usiadłem na drewnianym krześle i potarłem rękoma twarz. Opierałaś się o parapet, przeżuwając kolejny gryz jabłka.

- O czym chciałaś ze mną porozmawiać? – zapytałem, bawiąc się guzikiem od koszuli.

- Mam dla Ciebie propozycję – wytłumaczyłaś, przysiadając się obok mnie. – Masz może ochotę jechać w góry? Tylko parę dni. Wiem, że niedługo musisz wracać do pracy…

Odetchnąłem wtedy z ulgą. Byłaś nadzwyczaj tajemnicza, więc nie wiedziałem czego się po Tobie spodziewać. Ogromny głaz spadł z mojego serca, gdy zaproponowałaś mi wyjazd. Uśmiechnąłem się do Ciebie pogodnie i pokiwałem lekko głową.

- Pojadę z wielką chęcią – zaśmiałem się, widząc twoją minę.

Zrobiłbym dla Ciebie wszystko. A nawet więcej. Pojechałbym na drugi koniec świata, gdybyś powiedziała, że jest Ci źle. Zabrałbym Cię stamtąd i wrócił tu z powrotem. Wiem, że kochałaś Rzeszów, nie robiłabyś nic, aby go kiedyś opuścić. To był twój dom. Ta mała kawalerka w starej kamienicy. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, patrząc krzątałaś się po kuchni w poszukiwaniu twojego ukochanego kubka. Zrezygnowana opadłaś na krzesło i podparłaś głowę na rękach. Oznajmiłaś mi wtedy, że wyjeżdżamy już jutro. Otworzyłem szeroko oczy. Roześmiałaś się głośno i poklepałaś mnie po ramieniu.

- Pakuj się od nowa, Piotruś.

Pokazałaś mi na mapie gdzie dokładniej będziemy. Mówiłaś o tym tak zafascynowana jakbyś była tam pierwszy raz w życiu. Byłem niezmiernie szczęśliwy, że udało mi się namówić Cię na podróż samochodem, a nie polską koleją, która jak każdy wie – zawodzi. Niespodziewanie szybko zebrałaś się do domu. Praktycznie umknął mi moment naszego pożegnania. Zachowywałaś się tak jak gdyby tego pocałunku sprzed tygodnia nigdy nie było. 

Przespałaś prawie całą drogę w góry. Tłumaczyłaś się tym, że od jakiegoś czas jesteś strasznie zmęczona, więc może jednak przyda się ten wyjazd. Gdy dojechaliśmy do Nowego Targu wskazywałaś mi, którymi ulicami mam jechać. Po piętnastu minutach przeprawy przez miasto wjechaliśmy na wąską drogę. Wzdłuż niej stało mnóstwo typowo góralskich domów. Z uśmiechem patrzyłaś na drewniane werandy. Gdy zatrzymaliśmy się koło jednego z takich domów, pisnęłaś radośnie i wysiadłaś szybko z samochodu. Oparłaś się lekko o drzwi i z szerokim uśmiechem wdychałaś górskie powietrze. Okolica była niesamowita, pamiętam to do dziś. Pomogłaś mi wyjąć torby z bagażnika i małymi kroczkami weszłaś na werandę. Dotknęłaś ręką wąskiej belki i spojrzałaś do góry. Nie wiedziałem o czym rozmyślasz i nigdy się nie dowiedziałem. Ukrywałaś przede mną wiele tajemnic. Nie lubiłaś się zwierzać ze swoich problemów, opowiadać o przeszłości. Żyłaś teraźniejszością i tylko to się liczyło. Otworzyłaś drzwi i bez wahania weszłaś do środka. Wewnątrz pachniało tylko i wyłącznie drewnem. Wszystko było zadbane i czyste. Postawiłem torby przy schodach i patrzyłem jak spokojnie rozglądasz się dokoła. Wspominałaś. Byłem tego pewien. Twoje wspomnienia zawsze były barwne i żywe. Odwróciłaś się w moją stronę z zaszklonymi oczami. Podszedłem do Ciebie szybko i mocno przytuliłem.

- Nie płacz – mruknąłem, głaszcząc Cię po długich, brązowych włosach. Otarłaś mokre policzki i uśmiechnęłaś się zawstydzona.

- Mój dom - szepnęłaś najciszej jak potrafiłaś. Ścisnęłaś mnie za dłoń i pociągnęłaś w stronę drzwi. Wyszliśmy na zewnątrz. – Chodź, muszę komuś podziękować.

Przez pół drogi trzymałaś mnie za rękę. Wyrwałaś ją z uścisku dopiero wtedy, gdy zacząłem ją gładzić kciukiem. Zerknąłem na Ciebie z góry. Na twoje policzki wpłynęła czerwień, a sama splotłaś ręce i szłaś wytrwale do przodu. Czułaś na sobie mój wzrok, bo niejednokrotnie wodziłaś oczami do góry, jednak w ostatniej chwili się powstrzymywałaś. Pięć minut później stanęliśmy przed starym drewnianym domkiem. W bujanym fotelu na werandzie siedziała starsza kobieta. Włosy miała zaczesane w gładkiego koka. Ubrana była w białą lnianą koszulę i długą kwiecistą sukienkę. Nieświadomie w jednej dłoni obracała czerwony koralik, a w drugiej trzymała książkę.

- Dzień dobry! – zawołałaś wesoło, wspinając się po schodkach na górę. Kobieta podniosła na Ciebie wzrok i zerwała się z fotela.

- Dzień dobry! – zaśmiała się i złożyła ręce jak do modlitwy – Nadziejka!

Z waszej dłużej rozmowy nie zrozumiałem nic. Patrzyłem spokojnie jak łamiesz  sobie język wypowiadając poszczególne słowa góralskiej gwary. Gestykulowałaś żywo, jakby chcąc przekazać w tych ruchach całe swoje dotychczasowe doświadczenia. Obie śmiałyście się na zmianę. Stałem jak słup na środku werandy i wgapiałem się w okna.

- Piotruś! – pociągnęłaś mnie za rękę, bym wrócił w końcu na ziemię. Spojrzałem na Ciebie zdezorientowany. Wskazałaś lekko głową na kobietę obok Ciebie, która uśmiechała się do mnie łagodnie. Zaśmiałaś się krótko i poklepałaś mnie po policzku. – Piotrek, mój przyjaciel.

Kobieta zmierzyła mnie roześmianym spojrzeniem, a potem przeniosła je na ciebie i uniosła brwi do góry.

- Urodny chłopak – westchnęła głęboko, ponownie na mnie spoglądając. Szturchnąłem Cię lekko i pochyliłem nad Tobą.

- Co Ci powiedziała? – zapytałem cicho, delikatnie łapiąc Cię za rękę.

- Że jesteś przystojny, Piotruś – szepnęłaś mi do ucha, muskając je lekko wargami. Zaraz potem roześmiałaś się cicho, widząc moją minę. Wymieniłaś ostatnie uprzejmości ze starszą panią i pożegnałaś się. Zbiegłaś ze mną schodach i razem ruszyliśmy do domu. Podśpiewywałaś cicho pod nosem, odgarniając włosy z twarzy.

- Spodobałeś się jej, wiesz? – zaśmiałaś się i dźgnęłaś mnie palcem w brzuch. Odbiegłaś parę kroków do przodu i odwróciłaś w moją stronę.

- Bo ja piękny jestem – przeczesałem włosy palcami i uśmiechnąłem się szeroko, widząc twoją minę. Pokręciłaś głową z dezaprobatą i ruszyłaś szybciej do przodu. W oddali majaczył już twój dom. Praktycznie bezszelestnie podbiegłem do Ciebie i złapałem w pasie. Podniosłem Cię lekko do góry, a ty pisnęłaś głośno.

- Piotrek! – krzyknęłaś rozbawiona. Postawiłem Cię na ziemi i szybko obróciłem w moją stronę. Zadarłaś wysoko głowę, by spojrzeć w moje oczy – Jesteś za wysoki…

- Wiem – wzruszyłem lekko ramionami i wziąłem twoją twarz w dłonie – Kupię Ci stołek.

Jeszcze parę miesięcy temu zrobiłabyś mi awanturę, taką jak kiedyś na rzeszowskim rynku. Ochrzaniłabyś mnie zdrowo za to, że wylałem na Ciebie praktycznie cały kubek herbaty i przy okazji przewróciłem twój rower. Ale dzisiaj zrobiłaś zupełnie odwrotnie. Stanęłaś na palcach i sięgnęłaś moich ust. Zarzuciłaś mi ręce na szyję, pociągając do dołu. Z wyczuwalnym uśmiechem wtopiłaś się w moje ramiona. Ogłupiałem dla Ciebie, twojego dotyku, oczu i śmiechu. Nie zdawałaś sobie nawet z tego sprawy, że zawładnęłaś całym moim sercem. Nie wiedziałem tylko czy czujesz to samo. Z czułością oddawałaś każdy mój kolejny pocałunek. Przechodzący obok nas baca ze stadem owiec, zaśmiał się głośno, wskazując na nas palcem. Oderwałaś się od moich ust i zerknęłaś na mężczyznę. Kiwnęłaś mu lekko głowę i zerwałaś z głowy słomiany kapelusz. Ponownie wpiłaś się w moje wargi, zasłaniając nas swoim nakryciem głowy, by nie dosięgnął nas wścibski wzrok bacy. Pociągnęłaś mnie za koszulkę do dołu, bo twoje nogi odmawiały już posłuszeństwa. Oboje regulowaliśmy oddechy, szukając głębi w swoich oczach. Pocałowałaś mnie w kącik ust i ruszyłaś spokojnie do przodu. Parę minut później siedziałem w ciemnym fotelu, a ty piłaś herbatę, siedząc obok mnie. Rumieniłaś się pięknie, gdy nieustannie się w Ciebie wpatrywałem. Byłaś piękna, więc nie mogłem przestać. W końcu fuknęłaś na mnie ze złością. Roześmiany odwróciłem wzrok i wbiłem go w haftowaną chustę na stole.

- Nie mówiłaś, że jesteś góralką – zauważyłem z uśmiechem. Oderwałaś usta od kubka i podniosłaś na mnie wzrok. Po dziesięciu minutach ciągłego warczenia na mnie, postanowiłaś opowiedzieć mi o góralach, Podhalanach, kulturze i gwarze. Próbowałaś nauczyć mnie paru słów, ale nic z tego. Machnęłaś tylko ręką i wróciłaś do swoich opowieści. Zaszczyciłaś mnie nawet jedną góralską legendą. Zaproponowałaś byśmy wieczorem poszli na ognisko niedaleko Miasta.

Niecałe dziesięć minut później znów wszedłem na grząski grunt. Zapytałem Cię o ten dom, o twoich rodziców i rodzinę. Nie odpowiedziałaś. Złapałaś za kubek i czym prędzej odniosłaś go do kuchni. Czekałem aż w końcu do mnie wrócisz. I przyszłaś. Po dwudziestu minutach ciągłego sterczenia w korytarzu, w końcu usiadłaś na kanapie i wtuliłaś się w wełnianą poduszkę. Zaczęłaś kolejną opowieść. Tym razem próbowałaś się nie rozpłakać, a ja i tak widziałem łzy w twoich oczach.

- To jest mój dom. Właściwie to był, bo teraz mam go w Rzeszowie. Właśnie tamta pani zajmuje się nim prawie przez cały rok, a ja przyjeżdżam tylko na wakacje. Teraz będę tu o wiele krócej, bo zwykłam zostawać tu nawet miesiąc. Uwielbiam góry, bo się tu urodziłam. Mam tylko sąsiadów, bo reszty swojej rodziny nie znam i nigdy nie poznałam. Po prostu nie wiem gdzie są i jak żyją. Nie wiem kim są. Miałam tylko rodziców, a właściwie rodzica. Mama zmarła w czasie porodu, a tata… Z tatą mieszkałam tu bardzo długo. Niecałe trzy lata temu wprowadziliśmy się do kamienicy w Rzeszowie. Ja zaczęłam chodzić do ASP, a tata pracował w biurze podróży. Ich firma w końcu zbankrutowała, więc nie mieliśmy się praktycznie z czego utrzymać. Ojciec wtedy pożegnał się ze mną i powiedział, że wyjeżdża do Niemiec zarobić trochę pieniędzy. Myślałam, że niedługo wróci. A nie wrócił. Minęły dwa lata, a ja nie wiem gdzie jest, co robi i czy założył sobie nową rodzinę. Może zaginął, a może go zamordowano. Nie wiem nic. Zostałam tutaj sama, nie miałam nikogo. I nadal prawie nie mam…

Zamilkłem. Nie byłem w stanie nic z siebie wykrzesać. Westchnęłaś tylko głęboko i położyłaś poduszkę obok siebie. Wstałaś bezszelestnie i wbiegłaś po schodach na górę. Usłyszałem trzask drzwi i skrzypnięcie starego łóżka.

O ja niewdzięcznica. Przepraszam, za dwa dni poślizgu. 

Tak mało do końca :c